De krantenartikelen die in Trouw stonden tijdens de Nijmeegse 4 daagse over ons geschreven door Cindy Cloin.
Alvast wat sfeer proeven
Verslaggever Cindy Cloin woont in Nijmegen. Deze week komt de Vierdaagse drie dagen langs haar huis en heeft ze drie lopers te logeren.
Op tafel staat een grote bos gladiolen. De uithoeken van het kantoor in de tuin zijn ontdaan van spinrag, de slaapbank is uitgeklapt en opgedekt. We maken ons klaar. Nijmegen ook: voor ruim 44.000 wandelaars, onder wie 5.000 militairen, en elke dag zo'n 200.000 feestgangers.
Het is een nogal uit de kluiten gewassen feestje, die Vierdaagse. Al weken hangt het in de lucht. Soms letterlijk, zoals de kilometers lange lijnen met schoenen boven de straten. Wegopbrekingen zijn in allerijl dichtgegooid. Op de Wedren waar de wandelaars starten en finishen is een compleet dorp uit de grond gestampt, net als in Heumensoord waar de militairen uit 34 landen verblijven. Langs de Via Gladiola markeren toeschouwers zoals elk jaar alvast hun plekje met rood- wit lint of een bankstel met een bordje erop: 'gereserveerd'.
De afgelopen twee dagen stroomde Nijmegen vol. Ook 'onze' drie lopers arriveren. Broer van Gisbergen (z'n 8ste Vierdaagse) uit Reusel, Ron Vermeulen (4de keer) en Nicky van der Heijden (5de keer) uit Helmond. Uit hun auto halen ze tassen vol mueslibollen, repen en sportdrank, wandelschoenen en sokken, pleisters, rollen tape en andere noodhulpmiddelen, extra wandelschoenen en slippers, kleding tegen de hitte en de regen, en niet te vergeten een doos rode wijn. En nog eentje. "Je kan maar beter goed voorbereid zijn", zegt Ron.
Officieel verblijven zo'n 2000 wandelaars bij Nijmegenaren in huis. Officieus zijn dat er veel en veel meer. In de wijde omgeving is geen leeg bed meer te vinden. Bij de Vierdaagsecamping in Hatert, waar je niet kunt reserveren, stonden wandelaars met hun huis op wielen al vijf dagen van tevoren in de rij. Traditie.
Nadat ze zijn geïnstalleerd, fietsen onze lopers naar de Wedren voor hun startbewijs en snuiven ze alvast Vierdaagsesfeer op, met een frietje en biertje erbij. En dan vroeg naar bed, omdat je om 4 uur weer op moet. Slapen lukt niet die eerste nacht, weet Nicky. Maar ook dat is traditie. En daar gaan ze dan. Nog vier dagen 40 kilometer te gaan.
De wandelaars en de stappers
Verslaggever Cindy Cloin woont in Nijmegen. Deze week komt de Vierdaagse drie dagen langs haar huis en heeft ze drie lopers te logeren.
De dagrugtas is gepakt: drinken en wat te eten, een petje tegen de zon. Meer hoeft er niet mee. De tape op de voeten werd gisteravond al nauwkeurig aangebracht. Nu is het nog slechts een kwestie van wachten op het startschot van marsleider Johan Willemstein voordat de 101e Vierdaagse echt begint. 'Je kan maar beter vooraan staan, dan ben je meteen weg', zegt Broer van Gisbergen, een van 'onze' lopers.
Maar het duurt nog even voordat ze mogen. Om 4 uur start de 50 kilometer, om 5 uur de eerste groep van de 40 kilometer. Ongeduldig wachten de lopers als koeien die na een lange winter de wei weer in mogen. Wat is dat toch, dat je vier dagen lang het uiterste van jezelf vergt. Uren en uren, voetje voor voetje, op naar weer een kilometer.
'Als je het me nu vraagt, weet ik het eigenlijk ook niet', zegt Ron Vermeulen uit Helmond. 'Ik zou nog best even in m'n bed willen liggen. Maar als we zo op weg zijn, dan voel ik het. Ik loop normaal liever niet in zo'n grote massa, maar met de Vierdaagse hoort het erbij. Er is zoveel gezelligheid en sfeer langs de route.'
Maak plezier, geniet van de saamhorigheid. Met die woorden stuurt de marsleider de ruim 42.000 wandelaars die uiteindelijk hun startbewijs haalden op weg. 'Jullie kunnen het! Nog een klein stukje!' In het centrum dat nadampt van een lange nacht, worden de wandelaars toegejuicht door de stappers uit de kroegen. Zij hebben er al bijna een Vierdaagse op zitten, want de feesten begonnen dit weekend.
Kamiel Gulpen stond tot 1 uur vannacht zelf achter de bar, daarna was het zijn beurt. Met moeite wist hij zijn vrienden uit Amsterdam over te halen om eens naar de Vierdaagse te komen. 'Maar nu ze dit zien, willen ze hele week wel blijven. Het is ook zo gaaf!'
Als het kilometers lange lint van lopers langzaam over de Waalbrug richting Arnhem verdwijnt, gaan de feestvierders huiswaarts. Even slapen, zodat ze straks weer paraat staan als de lopers Nijmegen weer binnenkomen.
Even alleen zijn
Verslaggever Cindy Cloin woont in Nijmegen. Deze week komt de Vierdaagse drie dagen langs haar huis en heeft ze drie lopers te logeren.
Natte lijven wringen zich door het drukke Nijmeegse centrum op roze woensdag. De lopers zijn nat van het zweet en van de sproeiers langs de route. Het advies om geen alcohol te drinken bij hitte, wordt duidelijk niet door iedereen nageleefd. Een deel van de lopers heeft zich speciaal gehuld in roze shirts, pruiken en tulen rokjes. Maar aan het lijf van Ron Vermeulen geen polonaise vandaag. 'De laatste tien kilometer waren heel, heel zwaar.'
De klamme hitte en zijn knie spelen hem parten. Vanochtend ging het nog wel. In Wijchen en Beuningen is het 'ontiegelijk gezellig' en staat er best een lekker windje. Dan loop je bijna vanzelf. Overal staan toeschouwers met sproeiers zodat lopers hun hoofd of pet nat kunnen maken. Maar als ze eenmaal Weurt voorbij zijn, valt de wind stil en is de pijnlijke knie niet meer te negeren.
Dan is het doorbikkelen puur op karakter, langs de industrieterreinen aan de rand van Nijmegen. Hoewel onze lopers Ron, Nicky van der Heijden en Broer van Gisbergen meestal proberen bij elkaar te blijven, besluiten ze nu het laatste stuk apart verder te gaan. Ieder op zijn of haar eigen tempo. "Ik moest even alleen zijn, pijn lijd ik het liefst in stilte", zegt Ron. Wat nogal absurdistisch klinkt als je deel uitmaakt van een wandellegioen van ruim 40.000 lopers en een veelvoud van toeschouwers langs de route. Maar toch. Even alleen lopen en de blik naar binnen richten, blijken genoeg om de finish te halen.
Ondanks de zware dag zijn ze alle drie zo rond de klok van half twee binnen. De grote boom op het finishterrein biedt schaduw en is de ideale plek om de schade van de dag te bekijken en te ervaren. Sommigen vallen meteen in slaap. Hoe later op de middag hoe leger de blik. De hulpdiensten behandelen tientallen mensen die oververhit zijn geraakt. Onze lopers liggen dan al lang in de hangmat thuis. Nog even rust voor dag drie begint.
De blaren op de handen
Met dikke tranen op zijn wangen passeert een Franse soldaat de finish. Zó veel pijn en zó opgelucht dat hij het heeft gehaald vandaag. Als de 'gewone' lopers hun finish hebben bereikt, moeten de ongeveer 5000 militairen nog drie kilometer naar Heumensoord. In dit natuurgebied bij ons om de hoek stampt defensie elk jaar een compleet dorp uit de grond. De militairen die al binnen waren, zitten met blote voeten en een plastic schenkkan bier in de grote feesttent en halen elk detachement onder luid gejoel binnen. Fransen, Russen of Amerikanen. Iedereen verdient applaus. Er vloeien nog meer tranen.
Boris Duijff is één van de jongens die al binnen is. Van boven de enkels tot aan de tenen zijn z'n voeten volledig beplakt met tape. Preventief, zo stelt hij gerust. Boris is lid van de studentenweerbaarheid in Den Haag en loopt voor de derde keer de Vierdaagse met defensie. Zijn detachement heeft het zwaar. "Mijn buurman was nauwelijks nog aanspreekbaar, hij zat in zijn eigen bubble. Dan is het mijn taak hem daar uit te halen."
Hij geniet van het saamhorigheidsgevoel dat de Vierdaagse oproept, het deel uitmaken van de militaire broederschap. En de gezelligheid natuurlijk. 'De eerste twintig kilometer lopen we in één stuk door. Daarna gaan we bieren en wat eten.' De tweede helft van de route zoeken ze afleiding om de pijn te verzachten. Zo zijn er free hugs van mooie dames en kinderen die high fiven.
Ook onze kinderen van vijf en acht jaar staan elke dag langs de weg naar Heumensoord voor de mannen en vrouwen in militair uniform, die stickers of vlaggetjes uitdelen. Hallo, bonjour, hallå of hola, ze groeten in alle talen. De kinderen high fiven zich de blaren op de handen. Het heeft voor hen iets magisch, ook zij ervaren de saamhorigheid. Dat blijkt wel als we het journaal aanzetten en er militairen in oorlogsgebied in beeld komen. "Gezellig!", roepen de kinderen enthousiast. "Daar hebben ze ook Vierdaagse!"
Verslaggever Cindy Cloin woont in Nijmegen. Deze week komt de Vierdaagse drie dagen langs haar huis en heeft ze drie lopers te logeren.
200 kilometer gastvrijheid
Een apk voor lichaam en geest. Dat is de Vierdaagse voor Qader Shafiq, Nijmegenaar afkomstig uit Afghanistan. Deze keer (zijn negende keer vijftig kilometer) was het voor hem zwaarder dan ooit. Blaren, een pijnlijke knie én een ontstoken teen speelde hem parten. "Maar de pijn van de afgelopen dagen maakt nu plaats voor een euforisch gevoel van overwinning", vertelt hij als hij voor de laatste keer deze Vierdaagse richting Nijmegen wandelt. Qader loopt voor het goede doel, Shelter City Nijmegen, waarbij mensenrechtenverdedigers een veilige plek aangeboden krijgen in de stad. "Hoe zwaar het ook is, daar wil ik het graag voor doen." Zo heeft iedereen die de Vierdaagse uitloopt een eigen verhaal. En wat het verhaal ook is, het is in alle gevallen een mooie overwinning op jezelf.
De muziekkorpsen, de gladiolen die worden uitgedeeld, de warme aanmoediging van vele tienduizenden toeschouwers en mensen die iemand die het moeilijk heeft letterlijk een stukje verder dragen op de 'Via Gladiola'. Het geeft je vleugels, zo ervaren ook onze lopers. "Al moet je de laatste kilometers hinkelen, je geeft het niet meer af op de laatste dag. Iedereen is uitgelaten, dit is zo overweldigend" zegt Ron Vermeulen, die het op de tweede dag heel zwaar had, maar vandaag lachend de finish passeert. Ook Nicky van der Heijden en Broer van Gisbergen mogen hun medaille ophalen. Het is volbracht, net voordat de grote drukte losbarst.
Qader is op dat moment nog lang niet binnen, hij wandelt in de achterhoede. Daar waar wandelaars slepen met hun benen, onwel worden van de hitte en op amper drie kilometer van de finish zeggen: ik stop ermee, van mij hoeft het niet meer. Toch gaat hij het halen. "Het voelt als een tweehonderd kilometer lange tafel van gastvrijheid en vriendelijkheid waar ik deze dagen aan mocht schuiven. Dan doet pijn er niet meer toe."
Verslaggever Cindy Cloin woont in Nijmegen. Deze week komt de Vierdaagse drie dagen langs haar huis en heeft ze drie lopers te logeren.
